~Genealogia: Z Herbarza Bonieckiego "Jacunscy h. Sulima z Jacunow, w powiecie trockim. Michal Stanislaw Jacunski, z wojewodztwem trockiem, a Michal, z wojewodztwem brzeskiem - litewskiem, podpisali elekcje Augusta II. Michal Stanislaw, straznik trocki 1712 r., zonaty z Helena z Desztrunkow 1717 r. (Ist Jur. Mat XXIV). Franciszek Kswery, straznik trocki 1738 r. Maciej z synem Augustynem, Bartlomiej z synami: Mateuszem i Ludwikiem i Jozef z synem Aleksandrem, synowie Andrzeja, wnukowie Jana, prawnukowie Zygmunta, 1649 r. dziedzica Jacun, w powiecie trockiem, dowiedli szlachectwa przed Deputacyja Wywodowa wilenska, 1804 r. Andrzej Jacunski, syn Cypryana i Anny z Kreczmerow, z guberni wilenskiej, zaslubil 1899 r. w Warszawie Joanne Aniele Sosnowska, corke Antoniego."
~Herb-Sulima: Bartosz Paprocki tak opisuje herb Sulima w swoim Herbarzu Rycerstwa Polskiego z 1584 r. "Sulima, ktory tu przyniesiono z Niemiec, ktorego przodki Dlugosz wspomina, ze uzywali czarnego orla w polu zoltem, pod nim trzy kamienie w czerwonem polu; bywali animosi et honoris cupidi." ==== Herb Sulima wystepuje rowniez w Codex Bergshammar, nastepujaco jest opisany przez Adama Heymowskiego w pracy "Herby polskie w sztokholmskim Codex Bergshammar" "Sulima: w polu czerwonym pod glowica srebrna, w ktorej poluorzel czarny, trzy kamienie zlote, 2 i 1. Napis: suersreres. Jest to zapewne przezwisko Czarny (Schwarz) slawnego Zawiszy z Grabowa, poleglego pod Golubie 1428 r., przekrecone przez flamandzkiego kopiste. Z synow Zawiszy Stanislaw zginal pod Warna w 1444 r., a Jan, starosta kolski, pod Chojnicami w 1454 r." ==== Sulima - na tarczy dwudzielnej w pas, w polu gornym zlotym polorzel czarny, w dolnym czerwonym trzy kamienie kwadratowe (lub prostokatne) zlote, dwa i jeden. Odnotowany przez "Klejnoty" i herbarz arsenalski. W rodlach zachodnich wystepuje w kilku postaciach. W "Toiso d'Or" - polorzel czarny z dziobem zlotym i takaz przepaska ksiezycowa (peryzona) przez piersi zakonczona trojliscmi, pole gorne srebrne, dolne czerwone. Wedlug "Codex Brgshammar" - w polu czerwonym pod glowica srebrna, w ktorej polorzel czarny, trzy kamienie zlote, 2 i 1. Jest to herb slawnego Zawiszy Czarnego z Garbowa poleglego w 1428 r. pod Golubcem (jego syn Stanislaw zginal pod Warna w 1444 r., drugi syn - Jan pod Chojnicami w 1454 r.). Herb Zawiszy Czarnego wystepuje rowniez w "Ksiedze brackiej sw. Krzysztofa", Sulima w identycznej postaci jak w Codex Bergshammar znajduje sie "Amorial Lyncenich". Adam Heymowski przypuszcza, ze herb ten mogl rowniez nalezec do brata Zawiszy, Jana Farureja z Garbowa i Ossowicy, uczestnika bitwy pod Grunwaldem i wielkiego turnieju w Budzie w 1412 r. Herb Sulima prawdopodobnie zostal przeksztalcony zgodnie z obowiazujaca owczesnie moda. Tarcze podzielono w pas na dwa pola, przy czym dawna barwa pozostala tylko w dolnym polu (we wszystkich zrodlach jest ona czerwona). Najstarsza pieczec Zawiszy Gamrata pochodzi z 1352 r. W sredniowiecznych zapiskach sadowych wystepuje pod nazwa Sulima. Gniazdem rodowym mial byc Sulin pod Kleckiem (nastapila tu zmiana "n" na "m" czesta w jezyku polskim; w zapisce z 1397 r. wystepuje nazwa Sulina). Wedlug "Klejnotow" rod mial przybyc z Niemiec. Dlugosz charakteryzuje ich jako odwaznych i chciwych zaszczytow (sugerujac sie zapewne postacia Zawiszy Czarnego). Protoplasta malopolskiej linii Sulimow byl Klemens Wawrzyncewic z Charbinowic (zyjace okolo 1291 r.), natomiast zalozycielem linii wielkopolskiej mial byc biskup poznaski Cherubin (zm. w 1172 r.) wedlug W. Semkowicza. ==== Wedlug informacji Ryszarda Jurzaka, z roku 2002, herbem Sulima pieczetuje sie 153 rodziny. ==== SULIMA (SULIMITA, zawolanie: Sulima) - w polu czerwonym pod glowica srebrna , w ktorej orelek wyskakujacy czarny, trzy kamienie zlote w rozstroj. Helm z labrami z pokryciem z prawej srebrnym, a z lewej czerwonym, a podbiciem zapewne czarnym. Klejnot: orelek wyskakujacy czarny. Pierwszy raz w zrodlach pisanych wystepuje w 1397. Zr.: Piekosinski: Zapiski wislickie, s. 15 nr 36 (1428r.), Piekosinski: Zapiski sandomierskie, s. 171 nr 1098 (1428 r.)s. 175 nr 1117 (1444 r.), SPPP II s. 352 nr 2344 (1431 r.), VII s. 317 nr 408 (1423 r.), s. 417 nr 1064 (1466 r.), AGZ V s 44 nr 33 (1422 r.), Dlugosz: Opera, I s. 464, tenze: Klejnoty, s. 66. Piekosinski: Heraldyka polska..., s. 152-153; W Semkowicz: O litewskich rodach..., RTH t. IX s. 251-252; M. Haisig, Sfragistyka szlachecka..., s 51; A. Heymowski: Herby polskie..., t XXIX, s. 103. Ikon.: Ksiega bractwa sw. Krzysztofa (Polaczkowna: Ksiega bracka, s 126 tbl. III, Hupp: Die Wappenbücher von Arlberg, s. 154), herbarz Zlotego Runa (Piekosinski: Heraldyka, s. 369, Polaczkowna: Najstarsze zrodla, s. 338), herbarz Lyncenich (Heymowski: Armorial Lyncenich, s. 103), herbarz z Bergshammar (Heymowski: Herby polskie, s. 88), Kronika soboru w Konstancji, Polaczkowna: Stemmata, s. 209 (ale kamienie srebrne). Znane pieczecie z tym herbem: 1352 Zawisza Gamrat; 1373 Andrzej Wawerowski, posedek ziemski krakowski, starosta lubelski; 1382 Jan Sluszkowski; 1383 Wlodek, czesnik krakowski, starosta lubelski; 1405 Piotr z Charbinowic, starosta kaliski; 1413 Stanislaw Gamrat z Klimuntowicz, kasztelan polaniecki; 1414 Bartosz z Ogrodzienca, podkomorzy sandomierski; 1416 Stanislaw Gamrat, kasztelan polaniecki i starosta sadecki; 1417 i 1425 Piotr Wlodkowic z Charbinowic, podstoli sandomierski; 1419 Mikolaj z Oporowa, wojewoda leczycki; 1430 Jan Gamrat; 1435 i 1438 Jan Farurej, stolnik krakowski; 1438 Zawisza z Grabowa; 1439 Jerzy i Stanislaw Radziwilowicz .Najstarsza zapiska sadowa dotyczaca tego herbu pochodzi z 1397 r. (Poklosie heraldyczne, RTH t. VI, s. 23, nr. 1) Aktem unii horodelskiej herb ten zostal przeniesiony na Litwe. Rod reprezentowal Stanislaw Gamrat z Klimuntowicz, kasztelan polaniecki, do rodu zostal adoptowany bojar litewski Rodywil (Radziwil) (W. Semnkowicz O litewskich rodach..., RTH t. IX, s. 251-252). Wedlug Niesieckiego, herb ten przyszedl do Polski z Niemiec, gdzie znany byl pod nazwa Slomff, jak opisano w Manuscript dotyczacym rodzin pruskich i gdzie znana rodzina hrabiow Solms i wladcow Braunfels, Mintzenberg i Sonnenwald jest wymieniona jako uzywajaca tego herbu.
Herby Rycerstwa Polskiego Publication: Wydanie Kazimierz Jozefa Turowskiego, Krakow, Nakladem Wydawnictwa Biblioteki Polskiej 1858 Citation Details: Page 580 Date of entry in original source: 1584
Source
Herby Polskie w sztokholmskim Codex Bergshammar Publication: Instytut Polskiej Akademi Nauk, Studia Zrodloznawcze XII, Warszawa-Poznan 1967, Panstw. Wyd. Naukowe Citation Details: Ryc. 17, description on page 88 Date of entry in original source: 1967