Koryckich rody byla dwa. Polski i Tatarski. Polski rod Koryckich pieczetowai sie herbami Ciolek, Prus I oraz Ogonczyk. Maria Korycka pochodzila z tatarskich ksiazat Koryckich h. Koryca.
Genealogia: Koryccy, rodzina tatarska. Samuel Murza Korycki, rotmistrz choragwi lekkiej 1683 r., a pulkownik krolewski tatarski 1698 r., otrzymal 1674 r. od Jana III-go kilkadziesiat wlok w Lebiedziowie, z ekonomii brzeskiej, a 30 wlok z ekonomii Kobrynskiej (Akta Hist. VI: Akta V). Mustafa Murza Korycki, otrzymal 1748 r. konsens krolewski, na nabycie Budwieca, w trockiem, od Domanskiego (Wolff.). Achmet Murza Korycki, otrzymal 1779 r. patent na pulkownika (MP). ==== Selim Mirza-Juszeński Daniar Beg Chazbijewicz Rody szlachty tatarskiej w Polsce W kolejnym szkicu o tatarskich szlacheckich rodach w Polsce zajmę się rodziną kniaziów Edigey-Emirza Koryckich herbu Koryca. Była to, jakby napisał Mickiewicz - starożytna gałąź rodu tatarskich władców - chanów Kipczaku. Kipczak to w dawnej perskiej i arabskiej historiografii nazwa stepów - terytoriów pomiędzy Krymem a Morzem Kaspijskim, tworzących w latach 1224-1502 organizm państwowy Złotej Ordy. Było to państwo tatarskie utworzone po rozpadzie imperium Dżyngis Chana, które z kolei po roku 1502, a właściwie już o wiele wcześniej rozpadło się na trzy mniejsze dzielnice - chanat krymski, chanat astrachański i chanat kazański. Jeden z władców Złotej Ordy - Edigej był według legendy, przodkiem książąt Koryckich. Stąd też przydomek rodowy - Edigey-Emirza. To jednak tylko legenda rodowa, których dużo się zachowało wśród polskich Tatarów. W rzeczywistości Koryccy są gałęzią rodu Ułanów-Assanczukowiczów, jednego z najprzedniejszych tatarskich, arystokratycznych rodów na Litwie. Koryccy byli właścicielami Łowczyc, majątku w nowogródzkim. Członkowie tej rodziny brali udział w powstaniu kościuszkowskim i listopadowym, w walkach o niepodległość w latach 1919-20, a potomkowie tego rodu żyją do dziś w Gdańsku, kontynuując tatarskie, książęce tradycje. Michał książę Edigey-Emirza Korycki, doktor medycyny, absolwent Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie, był jednym z organizatorów służby zdrowia w Trójmieście, po wojnie. Zmarł w 1993 roku. Była to barwna i nietuzinkowa postać w środowisku tatarskim, ostatni zbieracz tatarskich legend rodzinnych, gawędziarz i interlokutor, kopalnia wiedzy o tradycjach dawnego Wielkiego Księstwa Litewskiego. Jego syn, Osman książę Edigey-Emirza Korycki jest, jak ojciec, doktorem medycyny, chirurgiem w Akademii Medycznej w Gdańsku. ==== W tym krótkim szkicu wspomnieć też pragnę tatarski rodowód książąt Glińskich. Była to wielce dla Rzeczypospolitej zasłużona rodzina. Otóż książęta Glińscy vel Hlińscy herbu Hliński, jak podaje Józef Wolff, autor pracy "Kniaziowie litewsko-ruscy", pochodzą od chana Mamaja, tego samego, który przegrał bitwę na Kulikowym Polu z wojskami księcia moskiewskiego Dymitra Dońskiego. Pochodzą więc od panującej za Złotej Ordzie potężnej dynastii emirów. Syn Mamaja, Mansur-Kijat osiedlił się w roku 1380 na Zadnieprzu i założył istniejące tam do dziś miasto Hlińsk nad rzeką Worsklą. Z kolei synowie tegoż Mansur-Kijata - Leksa i Iwan przyjęli w Kijowie chrzest. Leksa przybrał imię Aleksander, a od miasta Hlińsk - nazwisko Hliński. Potem złożył hołd wielkiemu księciu litewskiemu Witoldowi i otrzymał od niego olbrzymie włości na Ukrainie. Książęta Glińscy byli znaczącym rodem w dawnym Wielkim Księstwie Litewskim, pełniąc znaczące funkcje wojskowe i urzędy. W następnym swoim szkicu, dłuższym niż niniejszy, zajmę się kolejnymi tatarskimi rodami szlacheckimi i książęcymi, jak ród książąt Najmanów, Juszyńskich czy Walił-Emirza Łowczyckich. Opublikowano w "Verbum Nobile <http://www.szlachta.org/organpr.htm>", nr 9/10, Sopot 1995 r. ====== Korycki - wielkie tatarskie nazwisko Jeden z władców Złotej Ordy (terytoriów pomiędzy Krymem a Morzem Kaspijskim, tworzących w latach 1224-1502 organizm państwowy) - Edigej, był według legendy przodkiem książąt Koryckich. Stąd też przydomek rodowy Edigey-Emirza. To jednak być może tylko legenda rodowa, których dużo się zachowało wśród polskich Tatarów. Koryccy mogą też być gałęzią rodu Ułanów-Assanczukowiczów, jednego z najważniejszych w tatarskiej hierarchii, arystokratycznego rodu na Litwie. Koryccy byli właścicielami Łowczyc, majątku na NowogródczyĽnie. Członkowie tej rodziny brali udział w powstaniu kościuszkowskim i listopadowym, a także w walkach o niepodległość w latach 1919-20. Potomkowie tego rodu żyją do dziś w Białymstoku i Gdańsku oraz na Białorusi. Nie wiem, ilu z nich kontynuuje tatarskie tradycje. Michał książę Edigey-Emirza Korycki, doktor medycyny, to absolwent Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. Był jednym z organizatorów służby zdrowia w powojennym Trójmieście. Zmarł w 1993 roku. Barwna i nietuzinkowa postać w środowisku tatarskim, ostatni zbieracz tatarskich legend rodzinnych, gawędziarz i interlokutor, kopalnia wiedzy o tradycjach dawnego Wielkiego Księstwa Litewskiego. Jego syn, Osman książę Edigey-Emirza Korycki jest jak ojciec doktorem medycyny, chirurgiem w Akademii Medycznej w Gdańsku. Jak wspomniałem, Koryccy mogą pochodzić (podobnie jak 25 innych rodzin) od rodziny Assanczukowiczów. Ci natomiast szczycili się zaszczytnym tytułem "ułan". Wymieniany był po imieniu, oznaczał księcia krwi i dlatego nosili go członkowie rodu Czyngiz- Chana. Tak twierdził A. Zajączkowski w II tomie "Rocznika Tatarskiego" (w: "Elementy tureckie na ziemiach polskich", s. 209-210). Korzenie rodzinne: Jak to w historii często bywało, otoczenie wielkiego władcy mongolskiego i ich potomkowie szybko doprowadzili do rozdrobienia imperium władającego nad 1/3 świata. Koryccy utrzymywali, ze pochodzą od sławnego emira krymskiego Edige, dlatego używali przydomku Egidej-Mirza. Wiele Ľródeł na ten temat posiada doktor politologii na Uniwersytecie Warmińsko-Mazurskim, pan Selim Chazbijewicz. Antropolog i etnograf początku XX wieku, profesor Uniwersytetu Jagielońskiego Julian Talko-Hryncewicz pisał: "Do klasy wyższej właściwych Tatarów należy odnieść potomków plemienia Dagestańskiego (chodziło także zapewne o Krym, a nie tylko region Machaczkały - przyp. Hasim), dawnych naczelników lub panujących uprzewilejowanych rodów, to jest kniaziów, begów i emirzów, którzy korzystali z jednakowych praw z szlachtą rodową litewską, posiadali dobra nadane im przez w. ks. litewskich i królów polskich. Są to emigranci, którzy gdy wyszli z ojczystego kraju, juz tam stanowili klasę uprzywilejowaną. W wielu państwach tureckich klasa wyższa była pochodzenia tureckiego, kiedy poddani stanowili podbite plemiona pochodzenia fińskiego lub mongolskiego. Na Litwie Dagestańczycy wstępowali na służbę wielkich książąt. Potomkowie ich władają jeszcze dziś szczątkami ogromnych niegdyś dóbr, nadanych przez w. książąt litewskich i królów polskich. Nazwiska ich są następujące:...". Tu autor podaje obok 23 innych nazwisk także Edigej-emirza-Koryckich. Jego zdaniem to jedne z najstarszych rodzin tatarskich na ziemiach litewskich. Wcześniej autor w tej samej ciekawej książeczce ("Muślimowie, czyli tak zwani Tatarzy Litewscy", Kraków 1924) pisze na stronie 24, ze nazwisko Koryckich powstało od nadanego im majątku Koryce. Według Chazbijewicza Koryccy posiadali majątek Łowczyce na ziemi nowogródzkiej. Czy Koryce to Łowczyce? Nie wiem. W każdym bądĽ razie początki tej rodziny napewno związane są dobrami i jurydykami najzamożniejszej polskiej arystokracji - Radziwiłłów. Przedwojenny badacz Leon M.N. Kryczyński miał w zbiorach "list pochwalny" króla Jana Kazimierza wydany w 1659 roku choragwi tatarskiej ordynacji kleckiej ks. Radziwiłłów pod komendą Koryckich. Król podnosił w liście męstwo chorągwi okazywane w bojach i przyrzekał wypłatę żołdu w najblizszym czasie. Warszawskie Archiwum Główne Akt Dawnych posiada w swoich zbiorach tzw. Archiwum Radziwiłłów. Jeden z jego inwentarzy opisujący kolonię tatarską w mieście Mir (dzisiaj na Białorusi), wymienia pod rokiem 1688 r. Dawida Koryckiego. W suplice tatarskich garbarzy (wytwórców skór) Korycki skarży się, że muzułmanom mirskim niejaki starosta zamkowy Horyna nie zapłacił za wyprawione skóry. Z dalszego tekstu wynika, iż z garbarstwa w Mirze utrzymywało się wówczas 17 rodzin tatarskich. Pod 1830 rokiem Archiwum wymienia natomiast rodzinę Jakuba Koryckiego zamieszkałą w Mirze przy ul. Tatarskiej. Jaki jest herb Koryckich... Nie wiem. Może po prostu go nie mieli (mieli ważniejsze sprawy na głowie). Próba odpowiedzi na to pytanie zawarta jest w "Herbarzu szlachty tatarskiej" Stanisława Dziadulewicza (Wilno 1928): "W 1774 r. porucznik Abraham Popławski użyczył w pewnej sprawie swojemu koledze i szwagrowi por. Koryckiemu pieczęci swej, przedstawiającej półksiężyc z gwiazdą, a po bokach klucz i węża" (s. 253). Inne Ľródło tez potwierdza, że Koryccy posługiwali się czasami pieczęcią herbową Popławskich. Tabela pułku tatarskiego Przedniej Straży W. Ks. Litewskiego z 1765 roku, obok podpisu dowódcy pułk. Aleksandra Koryckiego, zawiera wyciśniętą pieczęć z takim właśnie herbem ("Życie Tatarskie", R. III, 1936, Nr 9, s. 208). Jak pisze Stanisław Kryczyński w książce "Tatarzy Litewscy. Próba monografii historyczno-etnograficznej" (Warszawa 1938): "Ciekawą jest rzeczą, ze i epopeja napoleońska lat 1807-1814 pozostawiła pewne ślady w ich heraldyce. W Ordzie pod Kleckiem znaleĽliśmy u Tatara Aleksandra Koryckiego (syna Macieja) metalową pieczęć herbową, w której pierwotny właściciel, snadĽ żołnierz napoleoński, połączył stare tatarskie tradycje z tradycjami zaczerpniętymi z idei i haseł Francji I Cesarstwa. Pieczęć przedstawia w swym polu dwa półksiężyce a wsparta na lufie działa. Obok z lewej strony dwa sztandary, pęk rózg likorskich z toporem i szpada" (s. 77). Sprawa wyglądu herbu Koryckich jest jednak dość skomplikowana. Według poświadczonej informacji, jedna gałąĽ tej rodziny posiada demonstrowany herb.
View Notes for ...
Sources
Source
Herby Rycerstwa Polskiego Publication: Wydanie Kazimierza Jozefa Turowskiego, Krakow, Nakladem Wydawnictwa Biblioteki Polskiej 1858 r. Date of entry in original source: 1995